Μερικές φορές το να ζω σ' αυτόν τον κόσμο, τον πραγματικό, τον χειροπιαστώ, αποδεικνύεται δύσκολο και επίπονο... Γι' αυτό προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να ταξιδεύω νοερά σ' έναν άλλον, δικό μου κόσμο, όχι τόσο χειροπιαστό, αλλά σαφώς καλύτερο. Γιατί σ' εκείνον τον κόσμο τα πάντα είναι έτσι όπως τα θέλω εγώ.
Κάποιες φορές ο εγκεφαλός μου αποσυντονίζεται και ξεκινάει από μόνος του, χωρίς να δεχτεί καμία εντολή από μένα, το ταξίδι προς τη δική μου προσωπική διάσταση. Ίσως βέβαια να έχει καταλάβει από μόνος του πότε ακριβώς να πετάξει προς εκείνη τη διάσταση, και να το κάνει αυτόματα, χωρίς να μπω εγώ στη διαδικασία να του δώσω την εντολή.
Το ερώτημα είναι: κατά πόσο είναι αυτό ασφαλές για την ψυχική ηρεμία ενός ανθρώπου; Πόσο θα επηρεάσει την ιδιότητά του να προσαρμόζεται στον "χειροπιαστό" -όπως μου αρέσει εμένα να τον αποκαλώ- κόσμο; Προφανώς θα το καταλάβω σε μερικά χρόνια, όπως και όλοι όσοι έχουν από μόνοι τους έναν δικό τους, ξεχωριστό κόσμο.... 