5:00 το πρωί, καθισμένη στο κρύο πάτωμα του δωματίου μου, με το κεφάλι μου να ακουμπάει στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και την ανάσα μου να θολώνει το γυαλί. Κάθε χτύπημα της καρδιάς μου είναι επίπονο, κάθε δευτερόλεπτο νιώθω άλλο ένα καυτό δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό μου. Ένα αυτοκίνητο περνάει και για μια στιγμή το φως από τους προβολείς γέμισαν το δωμάτιο. Ύστερα και πάλι σκοτάδι.
Όλα έχουν αλλάξει… Και οι αλλαγές πονάνε. Εκείνη έχει χαθεί, έχει ξεθωριάσει κι έχει μείνει απλά μια ανάμνηση, όπως μια παλιά φωτογραφία χαμένη ανάμεσα στις άλλες, μέσα σ’ ένα συρτάρι… Σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα ξεχαστεί, θα σβηστεί απ’ το μυαλό μου, ώσπου μια σκέψη θα με κάνει να τη θυμηθώ και να δακρύσω ξανά. Επέλεξε οι δρόμοι μας να χωρίσουν. Ήταν σκληρό, όμως δέχτηκα την απόφασή της.
Η σκέψη ότι δεν μπορώ πλέον να την σφίξω στην αγκαλιά μου με πονάει αφάνταστα, μου φέρνει δάκρια στα μάτια, αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό. Νιώθω μόνη. Έχω τόσα άτομα γύρω μου, τόσα άτομα που με νοιάζονται, αλλά νιώθω μόνη.
Καθώς οι μέρες από εκείνο το πρωινό περνούν αργά, εύχομαι βαθιά μέσα μου να μην είχα δεθεί ποτέ μαζί της. Εύχομαι να μην είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες και όλη μου την αγάπη πάνω της. Ήταν σαν να είχα εμπιστευτεί γυαλί σε τρεμάμενα χέρια.
Ανακαλώ στην μνήμη μου ένα-ένα τα λόγια της. Το καθένα από αυτά με πληγώνει πιο πολύ απ’ το προηγούμενο. Το καθένα ισοδυναμεί με μία μαχαιριά στην καρδιά. Πόσο άδικη φάνηκε απέναντί μου… Κι όμως, την αγαπώ ακόμα.
Όχι, δεν ήταν απλώς ένας τσακωμός μεταξύ φίλων. Όχι, δεν ήταν απλά μια φίλη. Όχι, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν μπορούμε να τα ξαναβρούμε, και να είναι όλα όπως πριν… Δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα… Όλα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Κι ας πονάει.
Σκέφτομαι τι να κάνει άραγε αυτή τη στιγμή, όσο εγώ βλέπω τον κόσμο μου να καταρρέει, και συνειδητοποιώ πως μάλλον θα κοιμάται ήσυχα, χωρίς να νιώθει τίποτα, ούτε πόνο, ούτε θλίψη, ενώ η ζωή της συνεχίζεται κανονικά. Συνειδητοποιώ πως στη ζωή της ήμουν απλά μια περαστική…
Πριν σηκωθώ για να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό… Έχει αρχίσει να ξημερώνει… Φέρνω το πρόσωπό της στο μυαλό μου και ξεσπάω σε λυγμούς, ενώ νοητά επαναλαμβάνω αυτά τα λόγια: «Ας μην νιώθει τον ίδιο πόνο με μένα… Ας είναι απλά ευτυχισμένη με την επιλογή της…».
