Letter to a Friend...

Dear You,

I’m writing this letter just to ask you to forgive me, for all the reasons that you’ll read below… Just to see the way I feel… You don’t have to forgive me… But please, in the name of our old friendship, just take a look, and then you can decide if you were right or wrong.

        Forgive me, oh, please forgive me! Forgive me for trying to be all that you wanted, for trying so hard to be like you… Forgive me for being faithful, for loving you, for supporting you, for keeping your secrets and sharing mines with you… Forgive me for trying to cover your mistakes, so that you can look perfect, and for taking the blame, when you did something wrong…

        I wasn’t supposed to love you, my dear friend, I wasn’t supposed to care about you, to try to help you, to be there for you. I just wanted to. But you showed me that I shouldn’t have…

        Even though it wasn’t my fault, I took the blame, and swallowed my pain and pride, just to make you feel better. Even though I never lied, you called me a liar. You betrayed me, and my pure feelings for you for something fake, unreal, and when it all disappeared, you blamed me, but it’s ok, because I still love you.

        Forgive me for dreaming of you at night, for crying when a song reminds me of the beautiful times we had. Forgive me for your own mistakes; I shouldn’t let you make them. Forgive me for trying to suicide when you left me behind, when you let me down, when you forgot me… I shall never do it again.

        Forgive me for being myself, forgive me for being better than you, for being a good friend, for still loving you… I’m sorry.  

Sparrow Falls

Σεβασμός και Εμπιστοσύνη

Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό μας και γιατί; Πώς κρίνουμε ότι κάποιος αξίζει τον σεβασμό μας, κι αν δεν τον αξίζει, πώς καταφέρνει να τον κερδίσει; Και πώς καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα άτομο; Αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε ένα άτομο, μπορούμε να το σεβαστούμε; Και όλα αυτά βασίζονται σε λογική σκέψη με βάση διάφορα κριτήρια που "στέκουν", ή απλά ακολουθούμε το ένστικτο και τα συναισθήματά μας;
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πώς εγώ λειτουργώ με βάση τη λογική, όμως επηρεάζομαι κι από τα συναισθήματά μου. Όταν προδόθηκα από ό,τι θεωρούσα σημαντικότερο στη ζωή μου, τους στενότερους φίλους μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς, και άμεσα έχασαν τον σεβασμό μου. Ο θυμός και η θλίψη μου επηρέασαν τη λογική μου. 
Συνήθως σεβόμαστε άτομα που μας σέβονται και σέβονται και τους άλλους γύρω τους. Που η συμπεριφορά τους είναι "σωστή", που είναι ειλικρινείς, συνεπείς και δίκαιοι. Αλλά ποια άτομα εμπιστευόμαστε; Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που αρχικά θα "μοιράσεις" με ευκολία. Όμως, καθώς ο καιρός θα περνάει, θα εμπιστεύεσαι ανθρώπους όλο και πιο δύσκολα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων (πάμπολλες για την ακρίβεια) που έχασαν την εμπιστοσύνη τους γενικά για την ανθρωπότητα, ακόμη και για τον εαυτό τους. Η τραγική αλήθεια είναι πως κανείς δεν αξίζει πραγματικά την εμπιστοσύνη μας.
Ευτυχώς υπάρχει και το ένστικτο και η ιδιότητά μας να αισθανόμαστε, τα συναισθήματα. Πολλές φορές δεν έχουμε "επιβιώσει" από κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις, παίρνοντας αποφάσεις με βάση το ένστικτο, κι όχι λογικά κριτήρια. Άλλες πάλι πήραμε τις λάθος αποφάσεις, επειδή βασιστήκαμε στα συναισθήματά μας. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχει συμβεί το ακριβώς αντίστροφο. Ο συνδυασμός και τον τριών μπορεί να αποβεί "θαυματουργός" ή καταστροφικός. 
Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας;
Αυτό θα το κρίνουμε εμείς και κανένας άλλος. Με βάση τα δικά μας κριτήρια θα κάνουμε τις σωστές, ή σε κάποιες περιπτώσεις, τις λάθος επιλογές. Άλλωστε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε, κι όταν πληγωνόμαστε γινόμαστε απλά πιο δυνατοί.

Τα ετερώνυμα έλκονται

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι συνήθιζαν να το λένε ως παροιμία, ή σοφή και φιλοσοφημένη έκφραση. Οι επιστήμονες για τους φυσικούς νόμους που υπάρχουν με βάση αυτήν τη φράση. Η ερώτηση είναι: ισχύει αυτό και στις ανθρώπινες σχέσεις; 

Με βάση την πολύχρονη εμπειρία μου πάνω στο θέμα, πιστεύω πως ισχύει αρκετά, με κάποιες ίσως μικρές εξαιρέσεις. Ο άνθρωπος γοητεύεται από το διαφορετικό, εντυπωσιάζεται από κάτι που δεν έχει ξαναδεί ή, στην περίπτωσή μας, κάτι που δεν μπορεί να κάνει, κάτι που δεν είναι, κάτι που είναι ενάντια σε κάποιες απόψεις του.
Κάποιοι λένε "τα ομώνυμα απωθούνται", και είναι αλήθεια μόνο κατά το ήμισυ. Πόσες φορές δεν μου έτυχε να έχω τις ίδιες απόψεις, την ίδια γνώμη, τα ίδια ενδιαφέροντα και τον ίδιο χαρακτήρα με ένα άτομο, κι όμως να επιμένουμε και οι δύο πως είμαστε διαφορετικοί, πως δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας... Να αντιπαθούμε και να εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, ενώ στο τέλος να καταλήγουμε φίλοι.
Η αλήθεια τελικά είναι πως τα ετερώνυμα έλκονται μόνο εώς ένα σημείο, και τα ομώνυμα απωθούνται μόνο εώς ένα σημείο. Στην περίπτωσή μου, έτυχε να είμαστε ομώνυμα, αλλά και ετερώνυμα ταυτοχρόνως, κι αυτό, ενώ φαίνεται ιδιαίτερα πολύπλοκο, είναι τελικά η καλύτερη περίπτωση. Είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία μια φιλία μπορεί να ανθίσει και να μην μαραθεί ποτέ, εκτός κι αν το θέλουμε. Κι αυτό γιατί υπάρχει μια ισορροπία, όπως το γιν και το γιαν, όπως τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, το καλό και το κακό. Άλλωστε τα πάντα σ' αυτόν τον κόσμο είναι βασισμένα στην ισορροπία των αντιθέτων, όλα δημιουργήθηκαν σε ζευγάρια, αλλά κανένα δεν υπερισχύει του αντιθέτου του.
Η απορία λύθηκε, τουλάχιστον για μένα. Τα ετερώνυμα δεν έλκονται 100% ούτε τα ομώνυμα απωθούνται 100%. Πάντα υπάρχει μια ισορροπία.