Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό μας και γιατί; Πώς κρίνουμε ότι κάποιος αξίζει τον σεβασμό μας, κι αν δεν τον αξίζει, πώς καταφέρνει να τον κερδίσει; Και πώς καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα άτομο; Αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε ένα άτομο, μπορούμε να το σεβαστούμε; Και όλα αυτά βασίζονται σε λογική σκέψη με βάση διάφορα κριτήρια που "στέκουν", ή απλά ακολουθούμε το ένστικτο και τα συναισθήματά μας;
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πώς εγώ λειτουργώ με βάση τη λογική, όμως επηρεάζομαι κι από τα συναισθήματά μου. Όταν προδόθηκα από ό,τι θεωρούσα σημαντικότερο στη ζωή μου, τους στενότερους φίλους μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς, και άμεσα έχασαν τον σεβασμό μου. Ο θυμός και η θλίψη μου επηρέασαν τη λογική μου.
Συνήθως σεβόμαστε άτομα που μας σέβονται και σέβονται και τους άλλους γύρω τους. Που η συμπεριφορά τους είναι "σωστή", που είναι ειλικρινείς, συνεπείς και δίκαιοι. Αλλά ποια άτομα εμπιστευόμαστε; Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που αρχικά θα "μοιράσεις" με ευκολία. Όμως, καθώς ο καιρός θα περνάει, θα εμπιστεύεσαι ανθρώπους όλο και πιο δύσκολα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων (πάμπολλες για την ακρίβεια) που έχασαν την εμπιστοσύνη τους γενικά για την ανθρωπότητα, ακόμη και για τον εαυτό τους. Η τραγική αλήθεια είναι πως κανείς δεν αξίζει πραγματικά την εμπιστοσύνη μας.
Ευτυχώς υπάρχει και το ένστικτο και η ιδιότητά μας να αισθανόμαστε, τα συναισθήματα. Πολλές φορές δεν έχουμε "επιβιώσει" από κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις, παίρνοντας αποφάσεις με βάση το ένστικτο, κι όχι λογικά κριτήρια. Άλλες πάλι πήραμε τις λάθος αποφάσεις, επειδή βασιστήκαμε στα συναισθήματά μας. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχει συμβεί το ακριβώς αντίστροφο. Ο συνδυασμός και τον τριών μπορεί να αποβεί "θαυματουργός" ή καταστροφικός.
Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας;
Αυτό θα το κρίνουμε εμείς και κανένας άλλος. Με βάση τα δικά μας κριτήρια θα κάνουμε τις σωστές, ή σε κάποιες περιπτώσεις, τις λάθος επιλογές. Άλλωστε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε, κι όταν πληγωνόμαστε γινόμαστε απλά πιο δυνατοί.
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πώς εγώ λειτουργώ με βάση τη λογική, όμως επηρεάζομαι κι από τα συναισθήματά μου. Όταν προδόθηκα από ό,τι θεωρούσα σημαντικότερο στη ζωή μου, τους στενότερους φίλους μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς, και άμεσα έχασαν τον σεβασμό μου. Ο θυμός και η θλίψη μου επηρέασαν τη λογική μου.
Συνήθως σεβόμαστε άτομα που μας σέβονται και σέβονται και τους άλλους γύρω τους. Που η συμπεριφορά τους είναι "σωστή", που είναι ειλικρινείς, συνεπείς και δίκαιοι. Αλλά ποια άτομα εμπιστευόμαστε; Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που αρχικά θα "μοιράσεις" με ευκολία. Όμως, καθώς ο καιρός θα περνάει, θα εμπιστεύεσαι ανθρώπους όλο και πιο δύσκολα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων (πάμπολλες για την ακρίβεια) που έχασαν την εμπιστοσύνη τους γενικά για την ανθρωπότητα, ακόμη και για τον εαυτό τους. Η τραγική αλήθεια είναι πως κανείς δεν αξίζει πραγματικά την εμπιστοσύνη μας.
Ευτυχώς υπάρχει και το ένστικτο και η ιδιότητά μας να αισθανόμαστε, τα συναισθήματα. Πολλές φορές δεν έχουμε "επιβιώσει" από κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις, παίρνοντας αποφάσεις με βάση το ένστικτο, κι όχι λογικά κριτήρια. Άλλες πάλι πήραμε τις λάθος αποφάσεις, επειδή βασιστήκαμε στα συναισθήματά μας. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχει συμβεί το ακριβώς αντίστροφο. Ο συνδυασμός και τον τριών μπορεί να αποβεί "θαυματουργός" ή καταστροφικός.
Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας;
Αυτό θα το κρίνουμε εμείς και κανένας άλλος. Με βάση τα δικά μας κριτήρια θα κάνουμε τις σωστές, ή σε κάποιες περιπτώσεις, τις λάθος επιλογές. Άλλωστε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε, κι όταν πληγωνόμαστε γινόμαστε απλά πιο δυνατοί.
