Κι ας μη σε θέλει...

Πάντα έτσι γίνεται. Έρχεται κάποιος και πιστεύεις πως θα είναι σαν τους άλλους. Περαστικός. Πιστεύεις ότι δεν θα καταφέρει να αγγίξει την ψυχή σου, τα τείχη που με τόσο κόπο έχτισες γύρω σου φαντάζουν θεόρατα, νιώθεις ασφαλής, σίγουρη. Αλλά σε κοιτάει. Σε κοιτάει και το βλέμμα του σε κάνει να πονάς. Ένας πόνος γλυκός, αλλά αβάσταχτος. Και τα τείχη γκρεμίζονται. Γρήγορα και τρομακτικά, πέφτουν όλα, ένα προς ένα, αφήνοντάς σε απροστάτευτη, ευάλωτη.

Σε κυριεύει. Κυριεύει το μυαλό σου, τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, την ψυχή σου. Κατακτάει το σώμα σου. Το άγγιγμά του σου δημιουργεί ρίγη, και τα σημάδια που αφήνει στο δέρμα σου σε γεμίζουν αυτοπεποίθηση, χαρά, μια τρελή αίσθηση ζωντάνιας. Ξαφνικά δε ντρέπεσαι, δε νιώθεις ενοχές. Τίποτα δε σ' αγγίζει. Θες να τα δείξεις παντού, να μην εξαφανιστούν ποτέ από πάνω σου.

Έτσι ξαφνικά γίνονται όλα. Μπαίνει στη ζωή σου απροειδοποίητα και σαρώνει τα πάντα, σαν ανεμοστρόβιλος, και η σκέψη ότι μια μέρα μπορεί να σταματήσει να είναι δικός σου δεν εμφανίζεται καν. Και τα πάντα γύρω σου θυμίζουν αυτόν. Θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια για τον τρόπο που φέρεται, τον τρόπο που μιλάει, τον τρόπο που κινείται. Εθίζεσαι.

            Εθίζεσαι και μετά χάνεται. Και μένεις πίσω. Εσύ κι ένα κενό. Μια τρύπα στο στήθος, μια σφαίρα στην καρδιά, μια ακατάσχετη αιμορραγία. Μόλις φύγει, θυμάσαι τα πάντα. Κάθε του λέξη. Κάθε του κίνηση, κάθε του συνήθεια. Θυμάσαι την υφή του δέρματός του, των χειλιών του. Τη γεύση που είχαν τα φιλιά του, το άρωμά του, την απόχρωση των ματιών και των μαλλιών του, τις εκφράσεις του προσώπου του. Και προσπαθείς να τον επαναφέρεις στη ζωή μέσα από αναμνήσεις, κι από απελπισία κάνεις τα πάντα για μια γεύση από εκείνον. Όχι αυτόν, εκείνον. Γιατί είναι πλέον μακριά.

Κάνεις τα πάντα για να κάνεις τον πόνο λίγο πιο ανεκτό, για να νιώσεις λίγο πιο κοντά του. Φοράς τα ρούχα που φορούσες όταν ήσασταν μαζί. Πίνεις από το ποτήρι που είχε πιει εκείνος. Πας στα μέρη που είχατε πάει μαζί, ελπίζοντας πως θα καταφέρεις να βρεις ένα κομμάτι του, ένα θραύσμα από αυτό που ήσασταν. Μιλάς όπως μιλούσε, κινείσαι όπως κινούνταν, συμπεριφέρεσαι όπως συμπεριφερόταν. Ακουμπάς τα σημεία του σώματός σου που τα χείλη του είχαν κάψει, αφήνοντας σημάδια. Κάθε ξένος στο δρόμο είναι εκείνος, κάθε πρόσωπο και κάθε φωνή δικά του. Όχι άλλα ονόματα, μόνο το δικό του θυμάσαι. Κυριαρχεί στα όνειρά σου και η απουσία του γίνεται τρόπος ζωής.

Αυτό είναι ο έρωτας. Σε καταστρέφει, και όλοι το βλέπουν, όλοι το ξέρουν, ακόμη κι εσύ, αλλά δεν θες να ξεφύγεις. Πονάς. Ναι, πονάς τόσο, που πλέον δεν ξεχωρίζεις το σωματικό από τον ψυχικό πόνο. Δε θυμάσαι πώς ένιωθες πριν. Ένα κομμάτι σου πεθαίνει. Κι όταν κάτι πεθαίνει, δεν μπορείς να το επαναφέρεις στη ζωή. Κι ακόμη και μετά από καιρό, όταν όλα θα φαντάζουν μακρινά, ένα κομμάτι σου θα τον αναζητά. Μια φωνή μέσα στο μυαλό σου θα ψιθυρίζει τ' όνομά του, και τα δροσερά καλοκαιρινά πρωινά θα στον θυμίζουν. Όταν θα ξενυχτάς τα βράδια, βλέποντας τον ήλιο να χαράζει και να βάφει κόκκινο τον ορίζοντα, θα τον θυμάσαι, και θα σπας και πάλι σε χίλια κομμάτια. Γιατί είναι εκείνος, κι όχι αυτός. Γιατί ανήκει στο παρελθόν, στις αναμνήσεις. Γιατί ήταν ο πρώτος που κατάφερε ν' αγγίξει την ψυχή σου, ενώ οι άλλοι ακουμπούσαν μόνο το σώμα σου. Και τα σημάδια θα μείνουν. Θα είναι για πάντα στο δέρμα σου, να τα βλέπεις μόνο εσύ, και να θυμάσαι πως, όσα κρεβάτια κι αν αλλάξεις, σ' όσους κι αν δοθείς, πάντα θα ανήκεις σ' αυτόν, κι ας μη το θες, κι ας μη σε θέλει.

Some die just to live

Τα δάχτυλά μου έχουν ν' ακουμπήσουν το πληκτρολόγιο μήνες... Κι εννοώ πραγματικά. Να πληκτρολογήσω κάτι που 'χει νόημα. Πίστευα πως ποτέ δεν θα το ξανάκανα. Μου είναι πλέον τόσο δύσκολο να συντάξω έστω και μια παράγραφο. Αλλά ίσως να ήρθε η ώρα να κάνω μια προσπάθεια. 

Ταξίδεψα αυτόν τον καιρό. Περπάτησα δρόμους που δεν είχα ξαναδεί, γνώρισα σκοτεινά σοκάκια, ξέθαψα παλιά μαγαζάκια... Προσπάθησα να αλλάξω. Δεν άλλαξα. Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να εκφράσω αυτά που νιώθω με λέξεις, να γεμίσω αυτό το κενό πλαίσιο με προτάσεις γεμάτες νόημα, όπως έκανα άλλωτε. Δεν ξέρω αν τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα ή αν απλά έχω χάσει την ιδιότητά μου να γράφω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει πίσω, τι με κάνει και νιώθω αυτό το απίστευτο κενό. Ή μάλλον όχι κενό. Cliche. Ας το παραδεχτούμε. Ποτέ δεν είναι κενό. Είναι πόνος. Είναι πάντα πόνος. Οξύς. Τόσο οξύς που κατατρώει τα σωθικά σου. Είναι ένα αβάσταχτο βάρος στο στήθος σου. Ένα μούδιασμα στα άκρα σου. Μια συνεχής εντύπωση ότι θα δακρύσεις, αλλά τα δάκρια σπάνια έρχονται πια. Είναι ο τρόπος που προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Μια δυσκολία στο ν' αναπνεύσεις. Οι επίπονες αναμνήσεις που έρχονται από το πουθενά και σε σπάνε σε χίλια κομμάτια. Τα χαμόγελα που φαίνονται ψεύτικα, η απεγνωσμένη ανάγκη να ξεφύγεις αλλά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Πήγα σε μέρη που πάντα ονειρευόμουν να πάω, όμως ο πόνος παρέμενε στο πλάι μου, πιστός συνοδός, πάντα εκεί. Στον καπνό του τσιγάρου μου, στο είδωλό μου στον καθρέφτη, ακόμη και στον ύπνο μου. 

Δεν προσπαθώ πλέον να βλάψω τον εαυτό μου. Προσπαθώ απλά να κρυφτώ πίσω από μια μάσκα. Σπάνια νιώθω σαν να ξυπνάω από λήθαργο και να βλέπω τον εαυτό μου. Σπάνιες μέρες, όπως η σημερινή. Πότε έχασα τόσο βάρος; Πότε εμφανίστηκαν όλα αυτά τα σημάδια; Το τηλέφωνό μου έχει κλείσει από μπαταρία, άραγε εδώ και πόσες μέρες; Πόσο καιρό έχω να στρώσω το κρεβάτι μου; Η πόρτα του δωματίου μου είναι πάντα κλειδωμένη. Εδώ και πόσους μήνες κάθομαι κάθε βράδυ μπροστά από μια αναμμένη τηλεόραση, με τα μαλλιά ακατάστατα και πετώντας γόπες κι αποτσίγαρα στο πάτωμα μπροστά μου, χωρίς να ξέρω καν τι βλέπω; Δεν παίρνω πια τα χάπια μου, δε θυμάμαι πόσες φορές έχω λιποθυμήσει. 

Σήμερα βγήκα έξω. Περπάτησα μέχρι την πλατεία, καπνίζοντας και πίνοντας πικρό καφέ. Είδα πρόσωπα γνώριμα. Ανθρώπους που αποκαλούσα φίλους. Τους χαμογέλασα και με κοίταξαν παραξενεμένοι. Πόσο καιρό είχα να βγω από το σπίτι; Ένιωσα δάκρια να ανεβαίνουν στα μάτια μου, να τρέχουν καυτά στο πρόσωπό μου. Ξέρω πως αύριο, ίσως μεθαύριο -ποιος ξέρει- όλα θα γίνουν όπως πριν. Θα γυρίσω στη μίζερη ρουτίνα μου. Θα χάσω άλλα δύο κιλά σε μια βδομάδα -και θα ξαναπάρω τα διπλά την επόμενη. Θα κλειδωθώ και πάλι στον κόσμο μου, την κατεστραμμένη Wonderland μου. Κι ίσως να ξαναξυπνήσω ένα καλοκαιρινό πρωινό, ενώ ο ήλιος θα χαράζει και η πρωινή αύρα θα περνάει μέσα απ' το παράθυρό μου. Ίσως να βγω στο μπαλκόνι και ν' ανοίξω τα μάτια μου, να δω τον ήλιο γι' άλλη μια φορά. Μια τελευταία φορά. Ίσως. Some die just too live... Immortality.

Tumblr

Follow me.

Just saying...

Oh, God, please forgive me!

Σύμφωνα με τα όσα μας διδάσκει η Παλαιά Γραφή, η Θρησκεία, η Κοινωνία κλπ, ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα.

Η Εύα φτιάχτηκε από το πλευρό του Αδάμ. Άρα είχαν τα ίδια χρωμοσώματα και το ίδιο DNA. Άρα στην ουσία αυτό που διδασκόμαστε από όλους γύρω μας είναι ότι προερχόμαστε από δύο ομοφυλόφιλα (ίδια χρωμοσώματα) αδέλφια (ίδιο DNA), αλλά σύμφωνα με την κοινωνία και την θρησκεία ΠΡΕΠΕΙ να μισούμε τους ομοφυλόφιλους. Έστω.

Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Αδάμ και η Εύα κάνανε γιους. ΓΙΟΥΣ, όχι κόρες. Ο ένας σκότωσε έναν από τα αδέλφια του κι ύστερα έφυγε. Ο Αδάμ και η Εύα έμειναν με έναν μόνο γιο. Αυτός, σύμφωνα με τα όσα διδασκόμαστε, έκανε οικογένεια αργότερα. ΠΩΣ; Υπάρχουν δύο τινά:

1. Γονιμοποίησε την μητέρα του.

2. Έστω ότι είχε αδερφές. Και έστω ότι γονιμοποίησε μία από αυτές.

Και οι δύο εκδοχές είναι αρρωστημένες.

Και σας ρωτώ εγώ τώρα: σε αυτό πρέπει να πιστεύουμε; Γι’ αυτόν τον λόγο γίνονται τόσες διακρίσεις, γι’ αυτό υπάρχει τόσος ρατσισμός, γι’ αυτό μισούμε τα αδέρφια μας; Για κάτι που δεν στέκει καν; Θεωρούμε φυσιολογικό να βλέπουμε ετεροφυλόφιλα ζευγάρια να γλείφονται παθιασμένα στο στόμα ΔΗΜΟΣΙΑ, αλλά αν ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα, προστυχιά, ανωμαλία. Εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω σε κάτι που η κοινωνία δημιούργησε για να μας ελέγχει και να μας κάνει πλύσεις εγκεφάλου, να μας κάνει να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου αντί να είμαστε ενωμένοι, να γίνονται πόλεμοι, να κακοποιούνται χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο και η Καθολική Εκκλησία να το επαινεί και να το αποδοκιμάζει, να θεωρούνται οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ομοφυλόφιλοι κατώτεροι για να κερδίζουν και να εισπράττουν αυτοί.

          Να δημιουργείται έχθρα και μίσος μεταξύ φυλών με διαφορετική θρησκεία και να είμαστε προκατειλημμένοι για να επωφελούνται οι «ισχυροί». Όχι, δεν κατακρίνω μόνο την δική μας θρησκεία. Καταδικάζω κάθε θρησκεία που υπάρχει. Αν υπάρχει Θεός, τότε σίγουρα δεν μας επέβαλε ποτέ να μισούμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε ετεροφυλόφιλοι, να καταστρεφόμαστε για να γίνονται πιο ισχυροί αυτοί που έχουν τη εξουσία.

          Προσωπικά προτιμώ να αράξω και να καταστρέψω τον εγκέφαλό μου μόνη μου, καπνίζοντας λίγη Marijuana και απολαμβάνοντάς το, παρά να αφήσω μια κοινωνία που εσείς, οι προηγούμενες γενιές δημιουργήσατε να μου λιώσει, ξεπλύνει και τροποποιήσει τον εγκέφαλο μου ώστε να δουλεύω μόνο ως προς όφελος των πολιτικών και των πλούσιων.

          Οπότε ναι, αφορίστε με! Αν με το να αρνούμαι να μισώ και να κρίνω θεωρούμαι αμαρτωλή, ας καώ στην Κόλαση. Καταδικάζω και κατακρίνω το Θεό, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Αλλά καταδικάζω τον Θεό σας και την Αγία Τριάδα σας: το Χρήμα, την Εξουσία και την Κοινωνία. Γιατί αυτός είναι ο Θεός σας, σ’ αυτό πιστεύετε. Οπότε, ας το σκεφτούμε καλύτερα: Ποιος από μας θα καεί στην Κόλαση τελικά;

That's why I am afraid...

You say you love rain,

But you look for a shelter when it rains

You say that you love the sun,

But you find a shadow spot when the sun shines

You say you love the wind,

But you close your windows when wind blows

This is why I am afraid, you say you love me too

Finally...

The girl who seemed unbreakable…           

Broke.

The girl who seemed so strong...            

Crumbled.

The girl who always laughed it off…         

Cried.

The girl who never stopped trying…           

Finally gave up.

I will love you...

          I will love you as a drawer loves a secret compartment, and as a secret compartment loves a secret, and as a secret loves to make a person gasp, and as a gasping person loves a glass of brandy to calm their nerves, and as a glass of brandy loves to shatter on the floor, and as the noise of shattering loves to make everyone else gasp, and as someone else gasping loves a nearby desk to lean against, even if leaning against it presses a lever that loves to open a drawer and reveal a secret compartment. I will love you until all such compartments are opened and discovered, and until all secrets have gone gasping into the world. I will love you until all the codes and hearts have been broken and until every anagram and egg has been unscrambled.

Lemony Snicket

Heartless

In the night I hear them talk... Coldest story ever told... Somewhere far along this road he lost his soul, to a woman so heartless... How could you be so heartless? 

Πάντα ήμουν εγώ αυτή που πλήγωνε τους ανθρώπους γύρω της. Είχα συνηθίσει να πληγώνω όσους μ’ αγαπάνε. Τι συμβαίνει, όμως, όταν κάποιος άλλος πληγώνει αυτούς που αγαπάω;
          Και τώρα μόνο βλέπω πόσο άκαρδη υπήρξα. Δεν με αναγνωρίζω πια. Φταίω εγώ ή φταίνε οι καταστάσεις; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η πράξη κι όχι ο λόγος.

I have gone too far. Way too far. So far that I can’t even find myself anymore. Am I lost? Probably. Am I ever gonna get back to where I’ve been? I don’t think so. But, after all, it doesn’t matter. I was curious. Curious about how it might be to cause the pain instead of feeling it. Sometimes the curiosity can kill the soul, but leave the pain… Now it’s too late to think about it. I’ll let the others judge me, since they’re used to it. After all, I am already condemned.     

You do know that I miss you... Right?

 

Damn, Damn, Damn,
What I'd do to have you
here, here, here
I wish you were here.
Damn, Damn, Damn
What I'd do to have you
near, near, near
I wish you were here.