Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Just saying...


Oh, God, please forgive me!


Σύμφωνα με τα όσα μας διδάσκει η Παλαιά Γραφή, η Θρησκεία, η Κοινωνία κλπ, ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα.
Η Εύα φτιάχτηκε από το πλευρό του Αδάμ. Άρα είχαν τα ίδια χρωμοσώματα και το ίδιο DNA. Άρα στην ουσία αυτό που διδασκόμαστε από όλους γύρω μας είναι ότι προερχόμαστε από δύο ομοφυλόφιλα (ίδια χρωμοσώματα) αδέλφια (ίδιο DNA), αλλά σύμφωνα με την κοινωνία και την θρησκεία ΠΡΕΠΕΙ να μισούμε τους ομοφυλόφιλους. Έστω.
Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Αδάμ και η Εύα κάνανε γιους. ΓΙΟΥΣ, όχι κόρες. Ο ένας σκότωσε έναν από τα αδέλφια του κι ύστερα έφυγε. Ο Αδάμ και η Εύα έμειναν με έναν μόνο γιο. Αυτός, σύμφωνα με τα όσα διδασκόμαστε, έκανε οικογένεια αργότερα. ΠΩΣ; Υπάρχουν δύο τινά:
1. Γονιμοποίησε την μητέρα του.
2. Έστω ότι είχε αδερφές. Και έστω ότι γονιμοποίησε μία από αυτές.
Και οι δύο εκδοχές είναι αρρωστημένες.

Και σας ρωτώ εγώ τώρα: σε αυτό πρέπει να πιστεύουμε; Γι’ αυτόν τον λόγο γίνονται τόσες διακρίσεις, γι’ αυτό υπάρχει τόσος ρατσισμός, γι’ αυτό μισούμε τα αδέρφια μας; Για κάτι που δεν στέκει καν; Θεωρούμε φυσιολογικό να βλέπουμε ετεροφυλόφιλα ζευγάρια να γλείφονται παθιασμένα στο στόμα ΔΗΜΟΣΙΑ, αλλά αν ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα, προστυχιά, ανωμαλία. Εγώ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πιστέψω σε κάτι που η κοινωνία δημιούργησε για να μας ελέγχει και να μας κάνει πλύσεις εγκεφάλου, να μας κάνει να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου αντί να είμαστε ενωμένοι, να γίνονται πόλεμοι, να κακοποιούνται χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο και η Καθολική Εκκλησία να το επαινεί και να το αποδοκιμάζει, να θεωρούνται οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ομοφυλόφιλοι κατώτεροι για να κερδίζουν και να εισπράττουν αυτοί.
          Να δημιουργείται έχθρα και μίσος μεταξύ φυλών με διαφορετική θρησκεία και να είμαστε προκατειλημμένοι για να επωφελούνται οι «ισχυροί». Όχι, δεν κατακρίνω μόνο την δική μας θρησκεία. Καταδικάζω κάθε θρησκεία που υπάρχει. Αν υπάρχει Θεός, τότε σίγουρα δεν μας επέβαλε ποτέ να μισούμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε ετεροφυλόφιλοι, να καταστρεφόμαστε για να γίνονται πιο ισχυροί αυτοί που έχουν τη εξουσία.
          Προσωπικά προτιμώ να αράξω και να καταστρέψω τον εγκέφαλό μου μόνη μου, καπνίζοντας λίγη Marijuana και απολαμβάνοντάς το, παρά να αφήσω μια κοινωνία που εσείς, οι προηγούμενες γενιές δημιουργήσατε να μου λιώσει, ξεπλύνει και τροποποιήσει τον εγκέφαλο μου ώστε να δουλεύω μόνο ως προς όφελος των πολιτικών και των πλούσιων.
          Οπότε ναι, αφορίστε με! Αν με το να αρνούμαι να μισώ και να κρίνω θεωρούμαι αμαρτωλή, ας καώ στην Κόλαση. Καταδικάζω και κατακρίνω το Θεό, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Αλλά καταδικάζω τον Θεό σας και την Αγία Τριάδα σας: το Χρήμα, την Εξουσία και την Κοινωνία. Γιατί αυτός είναι ο Θεός σας, σ’ αυτό πιστεύετε. Οπότε, ας το σκεφτούμε καλύτερα: Ποιος από μας θα καεί στην Κόλαση τελικά;

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

That's why I am afraid...


You say you love rain,
But you look for a shelter when it rains
You say that you love the sun,
But you find a shadow spot when the sun shines
You say you love the wind,
But you close your windows when wind blows
This is why I am afraid, you say you love me too

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Finally...


The girl who seemed unbreakable…           

Broke.

The girl who seemed so strong...            

Crumbled.

The girl who always laughed it off…         

Cried.

The girl who never stopped trying…           

Finally gave up.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

I will love you...


          I will love you as a drawer loves a secret compartment, and as a secret compartment loves a secret, and as a secret loves to make a person gasp, and as a gasping person loves a glass of brandy to calm their nerves, and as a glass of brandy loves to shatter on the floor, and as the noise of shattering loves to make everyone else gasp, and as someone else gasping loves a nearby desk to lean against, even if leaning against it presses a lever that loves to open a drawer and reveal a secret compartment. I will love you until all such compartments are opened and discovered, and until all secrets have gone gasping into the world. I will love you until all the codes and hearts have been broken and until every anagram and egg has been unscrambled.

Lemony Snicket

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Heartless

In the night I hear them talk... Coldest story ever told... Somewhere far along this road he lost his soul, to a woman so heartless... How could you be so heartless? 

Πάντα ήμουν εγώ αυτή που πλήγωνε τους ανθρώπους γύρω της. Είχα συνηθίσει να πληγώνω όσους μ’ αγαπάνε. Τι συμβαίνει, όμως, όταν κάποιος άλλος πληγώνει αυτούς που αγαπάω;
          Και τώρα μόνο βλέπω πόσο άκαρδη υπήρξα. Δεν με αναγνωρίζω πια. Φταίω εγώ ή φταίνε οι καταστάσεις; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η πράξη κι όχι ο λόγος.
I have gone too far. Way too far. So far that I can’t even find myself anymore. Am I lost? Probably. Am I ever gonna get back to where I’ve been? I don’t think so. But, after all, it doesn’t matter. I was curious. Curious about how it might be to cause the pain instead of feeling it. Sometimes the curiosity can kill the soul, but leave the pain… Now it’s too late to think about it. I’ll let the others judge me, since they’re used to it. After all, I am already condemned.     

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

You do know that I miss you... Right?

 
Damn, Damn, Damn,
What I'd do to have you
here, here, here
I wish you were here.
Damn, Damn, Damn
What I'd do to have you
near, near, near
I wish you were here.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Σ' αγαπώ.

Κράτησα το τσιγάρο και το παρακολούθησα να καίγεται αργά, ώσπου να γίνει στάχτες, να πάψει να υπάρχει. Σκέφτηκα πως έτσι θα κατέληγα κι εγώ. Η εικόνα της μικρής φλόγας θόλωσε, καθώς τα δάκρια πλημμύρισαν τα μάτια μου. Λυγμοί. Γι’ άλλη μια φορά οι λυγμοί μ’ έπνιγαν, ο ένας μετά τον άλλον. Άφησα το τσιγάρο να πέσει στο πάτωμα… Ψιθύρισα τ’ όνομά του ξανά και ξανά… Σ’ αγαπώ. Να το θυμάσαι.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Immortality


Vacate is the word
Vengeance has no place on me or her
Cannot find the comfort in this world
Artificial tear
Vessel stabbed, next up, volunteers?
Vulnerable
Wisdom can’t adhere
A truant finds a home
And a wish to hold on
But there’s a trapdoor in the Sun

Immortality…

As privileged as a whore
Victims in demand for public show
Swept out through the cracks beneath the door
Holier than Thou, How?
Surrounded, executed anyhow
Scrawl dissolved
Cigar box on the floor
A truant finds a home
And a wish to hold onto
He saw the trapdoor in the Sun

Immortality…

I cannot stop the thought
I’m running in the dark
Coming up a which way sign
All good truants must decide
Oh, stripped and sold, mom
Auctioned forearm
And whiskers in the sink
Truants move on
Cannot stay long
Some die just to live

Immortality by Pearl Jam

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Wish You Were Here


          

          Πάντα ήμουν ελεύθερη… Θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στη μικρή βεράντα του εξοχικού μας, με το πρωινό φως του ήλιου να χαϊδεύει το πρόσωπό, καθώς μια καινούργια μέρα ξεκινούσε κι όλοι κοιμούνταν ακόμα… Θυμάμαι τα ατέλειωτα καλοκαίρια στη Ρουμανία, τα δροσερά πρωινά με τις απέραντες ονειροπολήσεις.. Την αθωότητα.
        Τώρα που ο καιρός πέρασε σταμάτησα να ονειροπολώ. Δεν έχω μεγαλώσει, κι όμως έχω αλλάξει. Κάποτε όλα ήταν απλά, εύκολα. Κάποτε ονειρευόμουν μακρινά ταξίδια, απέραντους δρόμους, αποστάσεις που θα διάνυα και μέρη που θα επισκεπτόμουν μόνη μου… Κάποτε άκουγα Pink Floyd κι ονειρευόμουν το μέλλον. Ώσπου τους ξέχασα και αυτούς, και τα όνειρά μου και την παιδικότητά μου. Έβαλα τα δυνατά μου να γίνω κάτι που δεν ήμουν, απέκτησα ωριμότητα που δεν είχα, έκανα πράγματα που δεν ήθελα, για να τους κάνω όλους περήφανους. Να γίνω αυτό που ήθελαν.
        Τα παράτησα. Ναι, άφησα τις προσπάθειες, τους απογοήτευσα, όμως δεν ξαναγύρισα στον παλιό εαυτό μου. Έπεσα. Βυθίστηκα και πνίγηκα, χωρίς να με νοιάξει. Χάθηκα, άλλαξα. Και δεν πίστεψα ποτέ ότι θα ξαναγινόμουν η ίδια. Με έκαναν σκληρή και άκαρδη. Πάγωσαν τα συναισθήματά μου. Έκαψαν τα λίγα, πολύτιμα απομεινάρια των ονείρων μου. Δημιούργησαν ένα άσπλαχνο τέρας και μου είπαν: «Ορίστε, αυτή είσαι εσύ». Και το δέχτηκα χωρίς να διαμαρτυρηθώ.
        Είναι απίστευτο πώς ένα άτομο, μια μελωδία και μερικοί στίχοι μπορούν να αλλάξουν τόσα πολλά. Πώς μερικές νότες μπορούν να επαναφέρει τόσες πολλές αναμνήσεις… Πώς μερικοί στίχοι μπορούν να ξαναζωντανέψουν όλα σου τα όνειρα και το πώς μια εικόνα μπορεί να γεννήσει καινούργια…
        Μου θύμισε πώς ήταν να μένω ξύπνια όλη νύχτα, περιμένοντας να δω την αυγή. Μου έμαθε να παρατηρώ την ομορφιά της κάθε ηλιαχτίδας… Μου έδειξε μέρη μακρινά, όμορφα και μου έδωσε ξανά το θάρρος να ονειρευτώ… Μαζί κάναμε σχέδια… Ακούγοντας Pink Floyd και κοιτάζοντας φωτογραφίες από μέρη όπου δεν είχαμε πάει, σχεδιάζαμε το κοινό μας μέλλον. Σχεδιάζαμε ταξίδια που θα κάναμε μαζί… Και ξαναβρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου που είχα ξεχάσει…

How I wish you were here…

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Missing you...


5:00 το πρωί, καθισμένη στο κρύο πάτωμα του δωματίου μου, με το κεφάλι μου να ακουμπάει στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και την ανάσα μου να θολώνει το γυαλί. Κάθε χτύπημα της καρδιάς μου είναι επίπονο, κάθε δευτερόλεπτο νιώθω άλλο ένα καυτό δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό μου. Ένα αυτοκίνητο περνάει και για μια στιγμή το φως από τους προβολείς γέμισαν το δωμάτιο. Ύστερα και πάλι σκοτάδι.
Όλα έχουν αλλάξει… Και οι αλλαγές πονάνε. Εκείνη έχει χαθεί, έχει ξεθωριάσει κι έχει μείνει απλά μια ανάμνηση, όπως μια παλιά φωτογραφία χαμένη ανάμεσα στις άλλες, μέσα σ’ ένα συρτάρι… Σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα ξεχαστεί, θα σβηστεί απ’ το μυαλό μου, ώσπου μια σκέψη θα με κάνει να τη θυμηθώ και να δακρύσω ξανά. Επέλεξε οι δρόμοι μας να χωρίσουν. Ήταν σκληρό, όμως δέχτηκα την απόφασή της.
Η σκέψη ότι δεν μπορώ πλέον να την σφίξω στην αγκαλιά μου με πονάει αφάνταστα, μου φέρνει δάκρια στα μάτια, αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό. Νιώθω μόνη. Έχω τόσα άτομα γύρω μου, τόσα άτομα που με νοιάζονται, αλλά νιώθω μόνη.
Καθώς οι μέρες από εκείνο το πρωινό περνούν αργά, εύχομαι βαθιά μέσα μου να μην είχα δεθεί ποτέ μαζί της. Εύχομαι να μην είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες και όλη μου την αγάπη πάνω της. Ήταν σαν να είχα εμπιστευτεί γυαλί σε τρεμάμενα χέρια.
Ανακαλώ στην μνήμη μου ένα-ένα τα λόγια της. Το καθένα από αυτά με πληγώνει πιο πολύ απ’ το προηγούμενο. Το καθένα ισοδυναμεί με μία μαχαιριά στην καρδιά. Πόσο άδικη φάνηκε απέναντί μου… Κι όμως, την αγαπώ ακόμα.
Όχι, δεν ήταν απλώς ένας τσακωμός μεταξύ φίλων. Όχι, δεν ήταν απλά μια φίλη. Όχι, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν μπορούμε να τα ξαναβρούμε, και να είναι όλα όπως πριν… Δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα… Όλα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Κι ας πονάει.
Σκέφτομαι τι να κάνει άραγε αυτή τη στιγμή, όσο εγώ βλέπω τον κόσμο μου να καταρρέει, και συνειδητοποιώ πως μάλλον θα κοιμάται ήσυχα, χωρίς να νιώθει τίποτα, ούτε πόνο, ούτε θλίψη, ενώ η ζωή της συνεχίζεται κανονικά. Συνειδητοποιώ πως στη ζωή της ήμουν απλά μια περαστική…
Πριν σηκωθώ για να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό… Έχει αρχίσει να ξημερώνει… Φέρνω το πρόσωπό της στο μυαλό μου και ξεσπάω σε λυγμούς, ενώ νοητά επαναλαμβάνω αυτά τα λόγια: «Ας μην νιώθει τον ίδιο πόνο με μένα… Ας είναι απλά ευτυχισμένη με την επιλογή της…».

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Letter to a Friend...


Dear You,

I’m writing this letter just to ask you to forgive me, for all the reasons that you’ll read below… Just to see the way I feel… You don’t have to forgive me… But please, in the name of our old friendship, just take a look, and then you can decide if you were right or wrong.
        Forgive me, oh, please forgive me! Forgive me for trying to be all that you wanted, for trying so hard to be like you… Forgive me for being faithful, for loving you, for supporting you, for keeping your secrets and sharing mines with you… Forgive me for trying to cover your mistakes, so that you can look perfect, and for taking the blame, when you did something wrong…
        I wasn’t supposed to love you, my dear friend, I wasn’t supposed to care about you, to try to help you, to be there for you. I just wanted to. But you showed me that I shouldn’t have…
        Even though it wasn’t my fault, I took the blame, and swallowed my pain and pride, just to make you feel better. Even though I never lied, you called me a liar. You betrayed me, and my pure feelings for you for something fake, unreal, and when it all disappeared, you blamed me, but it’s ok, because I still love you.
        Forgive me for dreaming of you at night, for crying when a song reminds me of the beautiful times we had. Forgive me for your own mistakes; I shouldn’t let you make them. Forgive me for trying to suicide when you left me behind, when you let me down, when you forgot me… I shall never do it again.
        Forgive me for being myself, forgive me for being better than you, for being a good friend, for still loving you… I’m sorry.  

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Σεβασμός και Εμπιστοσύνη

Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό μας και γιατί; Πώς κρίνουμε ότι κάποιος αξίζει τον σεβασμό μας, κι αν δεν τον αξίζει, πώς καταφέρνει να τον κερδίσει; Και πώς καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα άτομο; Αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε ένα άτομο, μπορούμε να το σεβαστούμε; Και όλα αυτά βασίζονται σε λογική σκέψη με βάση διάφορα κριτήρια που "στέκουν", ή απλά ακολουθούμε το ένστικτο και τα συναισθήματά μας;
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πώς εγώ λειτουργώ με βάση τη λογική, όμως επηρεάζομαι κι από τα συναισθήματά μου. Όταν προδόθηκα από ό,τι θεωρούσα σημαντικότερο στη ζωή μου, τους στενότερους φίλους μου, έχασα την εμπιστοσύνη μου σε αυτούς, και άμεσα έχασαν τον σεβασμό μου. Ο θυμός και η θλίψη μου επηρέασαν τη λογική μου. 
Συνήθως σεβόμαστε άτομα που μας σέβονται και σέβονται και τους άλλους γύρω τους. Που η συμπεριφορά τους είναι "σωστή", που είναι ειλικρινείς, συνεπείς και δίκαιοι. Αλλά ποια άτομα εμπιστευόμαστε; Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που αρχικά θα "μοιράσεις" με ευκολία. Όμως, καθώς ο καιρός θα περνάει, θα εμπιστεύεσαι ανθρώπους όλο και πιο δύσκολα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων (πάμπολλες για την ακρίβεια) που έχασαν την εμπιστοσύνη τους γενικά για την ανθρωπότητα, ακόμη και για τον εαυτό τους. Η τραγική αλήθεια είναι πως κανείς δεν αξίζει πραγματικά την εμπιστοσύνη μας.
Ευτυχώς υπάρχει και το ένστικτο και η ιδιότητά μας να αισθανόμαστε, τα συναισθήματα. Πολλές φορές δεν έχουμε "επιβιώσει" από κάποιες πολύ δύσκολες καταστάσεις, παίρνοντας αποφάσεις με βάση το ένστικτο, κι όχι λογικά κριτήρια. Άλλες πάλι πήραμε τις λάθος αποφάσεις, επειδή βασιστήκαμε στα συναισθήματά μας. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχει συμβεί το ακριβώς αντίστροφο. Ο συνδυασμός και τον τριών μπορεί να αποβεί "θαυματουργός" ή καταστροφικός. 
Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: Ποιος πραγματικά αξίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μας;
Αυτό θα το κρίνουμε εμείς και κανένας άλλος. Με βάση τα δικά μας κριτήρια θα κάνουμε τις σωστές, ή σε κάποιες περιπτώσεις, τις λάθος επιλογές. Άλλωστε, από τα λάθη μας μαθαίνουμε, κι όταν πληγωνόμαστε γινόμαστε απλά πιο δυνατοί.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Τα ετερώνυμα έλκονται

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι συνήθιζαν να το λένε ως παροιμία, ή σοφή και φιλοσοφημένη έκφραση. Οι επιστήμονες για τους φυσικούς νόμους που υπάρχουν με βάση αυτήν τη φράση. Η ερώτηση είναι: ισχύει αυτό και στις ανθρώπινες σχέσεις; 
Με βάση την πολύχρονη εμπειρία μου πάνω στο θέμα, πιστεύω πως ισχύει αρκετά, με κάποιες ίσως μικρές εξαιρέσεις. Ο άνθρωπος γοητεύεται από το διαφορετικό, εντυπωσιάζεται από κάτι που δεν έχει ξαναδεί ή, στην περίπτωσή μας, κάτι που δεν μπορεί να κάνει, κάτι που δεν είναι, κάτι που είναι ενάντια σε κάποιες απόψεις του.
Κάποιοι λένε "τα ομώνυμα απωθούνται", και είναι αλήθεια μόνο κατά το ήμισυ. Πόσες φορές δεν μου έτυχε να έχω τις ίδιες απόψεις, την ίδια γνώμη, τα ίδια ενδιαφέροντα και τον ίδιο χαρακτήρα με ένα άτομο, κι όμως να επιμένουμε και οι δύο πως είμαστε διαφορετικοί, πως δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας... Να αντιπαθούμε και να εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, ενώ στο τέλος να καταλήγουμε φίλοι.
Η αλήθεια τελικά είναι πως τα ετερώνυμα έλκονται μόνο εώς ένα σημείο, και τα ομώνυμα απωθούνται μόνο εώς ένα σημείο. Στην περίπτωσή μου, έτυχε να είμαστε ομώνυμα, αλλά και ετερώνυμα ταυτοχρόνως, κι αυτό, ενώ φαίνεται ιδιαίτερα πολύπλοκο, είναι τελικά η καλύτερη περίπτωση. Είναι η μοναδική περίπτωση κατά την οποία μια φιλία μπορεί να ανθίσει και να μην μαραθεί ποτέ, εκτός κι αν το θέλουμε. Κι αυτό γιατί υπάρχει μια ισορροπία, όπως το γιν και το γιαν, όπως τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, το καλό και το κακό. Άλλωστε τα πάντα σ' αυτόν τον κόσμο είναι βασισμένα στην ισορροπία των αντιθέτων, όλα δημιουργήθηκαν σε ζευγάρια, αλλά κανένα δεν υπερισχύει του αντιθέτου του.
Η απορία λύθηκε, τουλάχιστον για μένα. Τα ετερώνυμα δεν έλκονται 100% ούτε τα ομώνυμα απωθούνται 100%. Πάντα υπάρχει μια ισορροπία.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011


Black Acres

Whirlwind
Take me there
Where I will be
His lady fair
Sheets of night
Hiding us
Gusts of wind
Riding us
I'm blown away
Into his hands
I'm weak and high
Can barely stand

In the web
Of dizzy leaves
Virgins all
Elude the trees

Touch me now
Touch me
The black acres are claiming me
They're claiming me

He holds me up
Like a babe
Pressing close
I can't behave
I need to have
This little death
I'm up against
His downy chest

In the web
Of dizzy leaves
Virgins all
Elude the trees
The chill is flush
With burning flesh
It's so refined
This little death

Touch me now
Touch me
The black acres are claiming me
They're claiming me

Touch me now
Touch me
The black acres are claiming me
They're claiming me
Black acres

I'm running
Away from home
Black acres
And the wind
The wind is blowin'
Black acres
And the weathervane
Its heathen song
Lulls the world
With silver tongue

Touch me now
Touch me
The black acres are claiming me
They're claiming me

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Imaginary

Μερικές φορές το να ζω σ' αυτόν τον κόσμο, τον πραγματικό, τον χειροπιαστώ, αποδεικνύεται δύσκολο και επίπονο... Γι' αυτό προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να ταξιδεύω νοερά σ' έναν άλλον, δικό μου κόσμο, όχι τόσο χειροπιαστό, αλλά σαφώς καλύτερο. Γιατί σ' εκείνον τον κόσμο τα πάντα είναι έτσι όπως τα θέλω εγώ. 
Κάποιες φορές ο εγκεφαλός μου αποσυντονίζεται και ξεκινάει από μόνος του, χωρίς να δεχτεί καμία εντολή από μένα, το ταξίδι προς τη δική μου προσωπική διάσταση. Ίσως βέβαια να έχει καταλάβει από μόνος του πότε ακριβώς να πετάξει προς εκείνη τη διάσταση, και να το κάνει αυτόματα, χωρίς να μπω εγώ στη διαδικασία να του δώσω την εντολή.
Το ερώτημα είναι: κατά πόσο είναι αυτό ασφαλές για την ψυχική ηρεμία ενός ανθρώπου; Πόσο θα επηρεάσει την ιδιότητά του να προσαρμόζεται στον "χειροπιαστό" -όπως μου αρέσει εμένα να τον αποκαλώ- κόσμο; Προφανώς θα το καταλάβω σε μερικά χρόνια, όπως και όλοι όσοι έχουν από μόνοι τους έναν δικό τους, ξεχωριστό κόσμο....